Southern Scenic Route, heel veel regen en Milford!

Oud en Nieuw is toch niet helemaal hetzelfde, zo aan de andere kant van de wereld. Dus daarom besloten we op nieuwjaarsdag dus de heel zeldzame blauwe pinguin te gaan bekijken op het Otago Peninsula. Helaas zijn de beestjes alleen maar te zien als ze aan land komen, en dit doen ze alleen ’s avonds als de zon ondergaat. En helaas voor ons was dat pas om 10 uur. Nadat we dus hadden gereserveerd begon het wachten. We konden ons wel vergapen aan de sierlijke albatrossen die ook op dezelfde plek nestelden. Helaas waren er ook honderden meeuwen, en hier bleek dat meeuwen net zo’n hekel aan mij hebben als ik aan hen. We liepen langs een hele groep zittende meeuwen en toen ik een foto probeerde te maken van een jonge meeuw vlogen er een paar op, en openden een poep aanval op mij. Helaas had ik ook net een witte polo aangetrokken dus kon die inclusief vogelpoep de was in. ’s Avonds kwamen de pinguïns in groepen aan land wat best een leuk gezicht was. Nadat ze nog een tijdje onder het platform waar wij stonden hadden gewacht, vonden ze het donker genoeg om naar hun kuikens in de bosjes te gaan. Al met al een leuke activiteit om het jaar mee te beginnen!

De volgende dag zijn we de “Southern Scenic Route” opgereden. Deze weg loopt van Dunedin aan de oostkust, via Invercargill in het zuiden naar Te Anau en Queenstown aan het westen van de Zuidelijke Alpen. Deze hele route is ongeveer 650 km lang en zorgt dat je de mooiste dingen aan de zuidkant van het zuidelijke eiland ziet, en ook een idee krijgt van de leefwijze in dit afgelegen gebied. De regio waar Dunedin in ligt, Otago, is bijvoorbeeld net zo groot als Nederland, terwijl er maar 200.000 mensen wonen. De scenic route bracht ons als eerste in de Catlins. Dit is een gebied waar gematigd regenwoud groeit en ook het zuidelijkste puntje van het zuidereiland bevat. Helaas heeft het een groot deel van ons verblijf hier enorm hard geregend. Gelukkig was het tussen de buien door wel mogelijk de meeste dingen gezien. Zo hebben we verschillende vuurtorens en watervallen gezien, vlakbij zeeleeuwen gestaan, een fossiel bos bekeken en de zeldzame Hector’s dolfijn zien zwemmen. De Catlins is een heel mooi gebied met een ruige onaangetaste kustlijn. Dit zorgt er helaas wel voor dat er weinig onverharde wegen zijn. Wij mogen eigenlijk maar 500m over onverharde wegen rijden met onze camper maar omdat we dan helemaal niks zouden hebben gezien hebben we dit maar aan onze laars gelapt. Ook is het wel apart om op een plaats te zijn die pas sinds 1960 met het stroomnet is verbonden, een plaats waar helemaal geen bereik is voor je mobiele telefoon en een plaats waar zelfs geen supermarkten of kleine winkeltjes zijn!

Na 3 dagen waren we dus best wel blij dat we weer in de buurt van Invercargill, een plaats met 50.000 inwoners. Eigenlijk is het een gek idee dat een stad die net zo groot is als Almelo tot de grote steden van het zuidereiland wordt gerekend. De stad en de omgeving hadden helaas niet zoveel te bieden dus na een avondje op de camping te hebben gestaan en boodschappen in te hebben geslagen besloten we weer de scenic route op te gaan op weg naar Te Anau!

Waarschijnlijk hebben jullie nog nooit van Te Anau gehoord, wat niet zo gek is met 3000 inwoners, maar het is de enige stad in het uitgestrekte Fiordland. En jullie raden het vast al: hier zijn fjorden. Het is een provincie van Nieuw-Zeeland waar ongeveer 70.000 mensen wonen en het wordt bijna geheel ingenomen door het Fiordland National Park. De belangrijkste reden om hier naartoe te gaan is de wereldberoemde fjord Milford Sound. Het schijnt dat de wandeling naar deze fjord de mooiste van Nieuw-Zeeland en misschien wel ter wereld is. Helaas duurt deze track 3 dagen dus besloten wij om gewoon naar Milford Sound toe te rijden. Waar je ook komt in de buurt van Te Anau, iedereen drukt je op het hart dat je ook echt van de route naar Milford Sound moet genieten. Dit hebben wij ook gedaan want we hebben 4 uur genomen om de 125 km van Te Anau naar Milford af te leggen. En wat een oogverblindend landschap. Overal mooie bergen, het gebied is bezaaid met meren en ook hier is weer regenwoud te vinden. We zijn door een bos gekomen waar alles tot ongeveer 3 meter met mos bedekt was. Na 100 km kwamen we bij een vrij krappe tunnel waarna we nog maar een klein stukje hoefden af te leggen tot aan Milford. Eenmaal hier aangekomen besloten we eens naar de cruise terminal te lopen om te zien of een cruise over de fjord te betalen was. Op het allerlaatste moment besloten we nog snel met een cruise van 2 uur en 3 kwartier mee te gaan. Dit deden we allemaal zo last minute omdat het deze dag bijzonder mooi weer was. Normaal regent het hier namelijk 2 van de 3 dagen en aangezien er al 3 mooie dagen waren geweest wilden we het er niet op gokken. Het bleek achteraf ook een goede beslissing. Ik zal de foto’s binnenkort uploaden zodat jullie een beetje een idee krijgen. Ook dit is weer onbeschrijflijk mooi. Bergen met enorm steile wanden, watervallen die gewoon uitelkaar worden gewaaid, waarna alleen nog een regenboog overblijft, en natuurlijk de iconische Mitre peak, die iedereen die hier is geweest meteen zal herkennen. Om 6 uur waren we klaar met onze cruise en gingen maar weer naar de auto. Helaas konden we niet in Milford zelf overnachten dus moesten we voor 7 uur door de tunnel zijn omdat deze dan dicht zou gaan. Toen we de auto probeerden open te doen viel het ons op dat de deuren ineens niet meer centraal ontgrendeld werden. En toen Maartje de sleutel in het contact stak en er niks gebeurde schoot het me ineens weer te binnen: ik had de lampen niet uitgezet nadat we uit de tunnel kwamen! Lichtelijk in paniek vroegen we andere mensen om ons te helpen, maar aangezien bijna iedereen hier een huurauto heeft, heeft niemand startkabels bij zich. Gelukkig was er een hotel naast de parkeerplaats die ons voor 20 dollar wel wouden helpen. Ze vroegen dit geld omdat er elke dag minstens 1 iemand langs kwam rennen die de lampen aan had laten staan. Gelukkig kwamen we ruim op tijd door de tunnel en die nacht hebben we ook weer op een schitterende locatie tussen Te Anau en Milford gekampeerd.

Gisteren hebben we dus het laatste stuk naar Te Anau gereden en zijn voor het eerst op souvenirjacht gegaan. Na 5 winkels bleek dat ze, net als overal ter wereld, in bijna elk winkeltje hetzelfde hebben. Nadat we de laatste nacht in Te Anau hadden doorgebracht besloten we aan het laatste stuk van de Southern Scenic Route te beginnen: het stuk naar Queenstown. Toen we bij de I-site hadden gevraagd of hier nog iets te zien was, verzekerden ze ons ervan dat we gewoon zonder omkijken konden doorrijden tot het meer waar Queenstown aan lag. Tegen de verwachtingen in hadden we vandaag ook weer mooi weer dus was ook de eerste blik op het meer schitterend. We hebben besloten morgen naar de film The Hobbit te gaan. Deze film is , net als The Lord of the Rings, hier opgenomen dus misschien herkennen we zelfs al wel beelden! Daarna moeten we het vervolg van onze route maar eens gaan overdenken aangezien er een brug is ingestort op de weg naar het noorden. En helaas is er aan de west kust maar 1 weg naar het noorden…

Zoals altijd volgen de foto’s later nog, en ik zal er ook een paar van onze veel mooiere camper bij doen!