Eindelijk Zomer!

Ik ben vorige keer geëindigd toen we op het punt stonden Mount Cook te bezoeken. Een rit van ongeveer 2.5 uur bracht ons bij nog een melkachtig wit meer waar we een enorm mooi uitzicht hadden op Mt. Cook. Jullie zouden de berg misschien zelfs kunnen herkennen, hij heeft namelijk ook een rol gespeeld in de Lord of the Rings films. Deze berg is het bezoeken waard omdat hij de hoogste berg van Nieuw-Zeeland is (3755m) en omdat er eigenlijk het hele jaar door sneeuw ligt. Net als op vele plekken in Nieuw-Zeeland kun je hier wandeltochten van enkele dagen lang maken. Wij vinden dit dan weer een beetje teveel van het goede, dus hielden we het hier ook maar bij een paar wandelingen van bij elkaar een uur of 3. De wandelingen brachten ons bij uitkijk punten waarbij je een mooi uitzicht had op Mt Cook en op de nabijgelegen “Hooker Valley”. Ook hoorden we nog een paar keer een onheilspellend gerommel. We dachten dat het weer zover was en dat er onweer op kwam zetten, maar het bleek om lawines te gaan. Helaas hebben we er zelf niet een zien vallen. Rond een uur of 2 vonden we het wel weer tijd om te gaan, we hadden namelijk nog een lange rit voor de boeg. We waren namelijk al eerder vlak langs Mt Cook gereden, maar hebben dit toen overgeslagen om oud en nieuw in Dunedin te kunnen vieren. Natuurlijk konden we zo’n hoogtepunt (letterlijk!) als Mt Cook niet overslaan dus besloten we om opnieuw naar het zuiden te rijden. Dit had ook als gevolg dat we na Mt Cook in zo’n 5 uur weer tot boven Christchurch zijn gereden.

Ons volgende doel was het kustplaatsje Kaikoura. Kaikoura ligt aan een piepklein schiereilandje dat wordt gevormd omdat de zuidelijke Alpen hier zo dicht aan de kust komen. Het is vooral bekend vanwege de populatie van Sperm Whales (potvissen) die hier het hele jaar door bivakkeren. Natuurlijk wilden wij ook wel wat van deze majestueuze dieren zien, en dus hebben we een walviscruise geboekt. Tot onze verrassing was de vrouw bij het VVV ook Nederlands, dus kregen we ineens uitleg en informatie in onze eigen taal. Ook leuk. De volgende dag hadden we om kwart over 1 onze cruise. We waren al gewaarschuwd dat we, als we er last van hadden, wat tegen zeeziekte moesten nemen. Aangezien ik me op de boot in Cairns al niet zo goed voelde, hebben we dus netjes de pillen genomen. Dit bleek ook wel nodig. Eenmaal bij de Cruise terminal aangekomen stond er een waarschuwing dat de zee die dag erg ruw zou zijn. Het meisje achter de balie vroeg zelfs voor de zekerheid of Maartje niet stiekem zwanger was, want ze raadden zwangere vrouwen af om die dag mee te gaan. Helaas zijn er ook altijd mensen die zich niets van deze waarschuwingen aantrekken. Van de 30 passagiers waren er een stuk of 4 goed ziek. Gelukkig behoorden Maartje en ik hier niet toe. We hebben al met al 3 uur gevaren en hebben 4x een walvis gezien. De potvissen kunnen ongeveer een uur onderwater blijven, waarna ze weer 10 minuten boven water komen om adem te halen. Als ze weer naar de diepte gaan komt het iconische moment waarop je de staartvin ziet. En aangezien de gemiddelde cruise maar 1 of 2x een walvis ziet hadden wij met onze 4x dus best veel geluk. Na het walvisvaren zijn we verder naar het noorden gereden, naar de streek Marlborough. In Kaikoura hebben we ook besloten dat we op 28 januari de oversteek naar het noorden wilden maken.

Dat hield in dat we dus nog een week op het zuidereiland hadden. Onze weg liep dus weer naar het westen naar een nationaal park dat Nelson Lakes heet. Het was een mooi park, met 2 grote meren, verschillende wandelingen en met mooi weer. Helaas waren de meren stervenskoud en zaten er weer enorm veel sandflies. We hadden het hier dus na een dagje wel weer gezien en besloten weer naar de kust te gaan naar het wereldberoemde Abel Tasman National Park. Achteraf hoorden we trouwens dat Nelson Lakes een van de ergste plekken was als het om sandflies ging. We besloten dat we wilden gaan zee kajakken bij Abel Tasman. Hier was weer uitzonderlijk veel keus, dus uiteindelijk besloten we maar om vanuit de badplaats Kaiteriteri te vertrekken, en een kajak te huren voor 4 uur. Zee kajakken is niet zo makkelijk als het lijkt. Normaal stuur je een kano of kajak door aan een bepaalde kant te gaan peddelen. Hier zat echter ook een roer aan vast. En natuurlijk hadden wij weer de kajak waar het roer bleef steken. Nadat we eerst een klein stukje gekajakt hadden zijn we een strandje opgegaan om de boot even wat beter in te stellen. Maar tot onze grote ergernis kwamen we hierna het water niet meer goed op. Je moet namelijk een dry skirt over het gat waar je in zit spannen, zodat de boot niet snel vol stroomt met water. Wij kregen dit helaas niet snel genoeg voor elkaar. Daarnaast zat ook ons roer dus vast, dus toen we eenmaal op het water waren, konden we niet meer sturen. Gelukkig was er genoeg publiek om ons te zien ploeteren, dus toen we het vroegen heeft een man ons geholpen en waren we weer op weg. We zijn naar Split Apple rock gekajakt en hebben hier een uur op het strand gelegen. Hierna moesten we zigzaggend terug naar Kaiteriteri omdat we anders om zouden slaan. Al met al hebben we de kajak na 2.5 uur alweer ingeleverd en hebben we 2 dagen later nog steeds spierpijn.

Gelukkig is het nu wel eindelijk zomer, zoals de titel al doet vermoeden. Voordat we gingen kajakken hebben we onze eerste Nieuw-Zeelandse stranddag al gehad! Vanaf Kaiteriteri zijn we met het mooie weer mee verder naar het noorden gereden. We zijn hier vlakbij het noordelijkste puntje van het zuidereiland geweest: Cape Farewell. Ook hier was weer een mooi zandstrand en verschillende rotsformaties waar we mooie foto’s van hebben gemaakt. Hierna zijn we weer terug gereden richting Nelson. Wel moesten we nog even een tussenstop maken in Kaiteriteri, want ik had namelijk een broek aan de waslijn laten hangen. Gelukkig zijn de mensen hier erg netjes, en halen ze niet andermans spullen van de waslijn. Ons volgende doel was de hoofdstad van deze regio: Nelson. We stonden op een beetje vreemde camping. Ze hadden namelijk ook een heel goedkoop tarief, maar dan mocht je niet douchen en ook niet zitten in de keuken. Alleen maar koken. Wij vonden het allemaal maar vreemd dus hebben het iets duurdere pakket genomen, waardoor we ook weer gewoon aan de stroom konden.

De volgende dag hebben we Nelson verkend. Helaas zijn de steden aan deze kant van de wereld niet echt het bezoeken waard. In Nelson was de sfeer op zich wel prettig, maar behalve een graflelijke kerk, een mix van klassiek en modern, was er niet iets noemenswaardigs te doen. We zijn dus maar richting ons eindpunt van het zuidereiland gereden: Picton. Picton is een klein plaatsje dat via de ferry verbonden is met Wellington op het noordereiland. Ook ligt het midden in de Marlborough Sounds. Een natuurgebied wat veel weg heeft van de fjorden in het diepe zuiden, maar die op een andere manier gevormd zijn. Ook hier kan je weer een wereldberoemde meerdaagse wandeling maken, maar wij wagen ons daar maar gewoon niet aan. Wel hebben we de toeristische route naar Picton genomen dus hebben al van de mooie sounds kunnen genieten. Helaas is het wel de hele tijd eb als wij ergens zijn, dus moeten we ons best doen om de moddervlaktes te negeren.

We zijn nu dus voor 3 nachten in Picton en zijn vandaag, op aanraden van de campingeigenaar naar White Beach geweest. Ik vraag me nog steeds af waarom het strand zo heet aangezien het strand er meer zwart dan wit was. Het strandje was op zich wel leuk, maar hier was het water ook weer te koud. Dus we zijn vanmiddag maar weer via het smalle bergweggetje terug geslingerd naar Picton en gaan vanavond de barbecue maar eens uitproberen!

Als altijd, wordt vervolgd!