White Island, witte stranden en het hoge noorden

Een week geleden was mijn vorige blog update, op de avond voordat we naar White Island zouden gaan. Tim heeft ’s ochtends besloten wegens familieomstandigheden toch maar niet mee te gaan. Ik zat dus samen met Freddie om 9 uur ’s ochtends al lekker op de boot. Allebei de zeeziektepillen maar ingenomen, want White Island ligt op 49 km of anderhalf uur varen van het plaatsje Whakatane. De zee was gelukkig vrij kalm en wij zaten prinsheerlijk voor op de boeg. Op den duur stonden we wel samen met alle andere eilandgangers op het uiterste rechtse puntje van de boeg omdat er enorme hoeveelheden water langs kwamen waaien. Toen we het eiland bereikt hadden werden we met een rubberbootje in groepjes aan land gebracht. Het zicht wat we hadden was compleet onaards. We hadden vanaf zee al wel gezien dat er ‘wolken’ uit het eiland leken te komen maar dit had ons nog niet voorbereid op het eiland zelf. Het is heel erg vreemd dat je op een actieve vulkaan kan staan. Het ziet er allemaal heel doods uit, overal liggen grote rotsblokken, er komt constant witte stoom uit de krater en op verschillende plekken waren ook knalgele zwavelafzettingen te zien. Op het eiland werden we allemaal voorzien van een gasmasker, een helm en een snoepje. Dit snoepje was voor de mensen die het gasmasker niet op wilden zetten. Door op het snoepje te zuigen kreeg je volgens de begeleiders meer speeksel waardoor je minder zou moeten hoesten. Het kan aan mij of aan het snoepje hebben gelegen, maar toen de eerste stoomwolk langskwam heb ik toch mijn gasmasker maar opgezet. Deze outfit zorgde natuurlijk ook voor een paar leuke foto momentjes, die ik ofwel volgende week in Nederland of over een paar dagen in het hostel zal gaan uploaden. Maar goed, we liepen dus onder begeleiding over het eiland en hoorden tijdens het lopen wat over de geschiedenis en kregen ook info over de vulkaan zelf. Wij konden het ons maar moeilijk voorstellen maar in de afgelopen 100 jaar is meerdere malen geprobeerd om een zwavelwinningsfabriek op het eiland op te zetten. De resultaten hiervan waren enkele doden en er staat nog een geraamte van een gebouw aan de rand van de krater. Ook moesten we opletten dat we op het pad bleven, er waren namelijk plekken die van steen leken te zijn, maar in werkelijkheid dunne laagjes waren met kokende modder eronder. Het hoogtepunt was een blik in het actieve deel van de krater. We mochten hier 5 minuten inkijken omdat we anders te lang blootgesteld werden aan de gassen uit de vulkaan. Er was geen lava of zoiets te zien, maar tussen de stoom kon je steeds bellen modder zien exploderen. Na dus 5 minuten lang te hebben gepoogd dit te fotograferen liepen we weer via het rustige deel van de krater terug naar de boot. Al met al zijn we 90 minuten op het eiland geweest. We hebben zelfs nog even in het steenkoude water gezwommen voor we weer begonnen aan de terugtocht.

Om 3 uur stonden we weer aan wal en hadden Maartje, Tim en Katie bedacht om heel snel naar het plaatsje Matamata te rijden. Dit plaatsje is bekend omdat hier “the Shire” uit de Lord of the Rings is opgenomen. Het werd erg krap om er nog op tijd te komen dus spraken we af dat Tim, Katie en Freddie niet op ons hoefden te wachten, omdat de camper trager is in bergachtige gebieden. Wij hadden echter wel de tomtom in onze auto dus wij stonden om 3 minuten voor half 6 op de plek waar de tours begonnen. We wisten dat de laatste tour om half 6 zou weg gaan, maar we zagen nergens een spoor van de andere 3. Nu bleek dat zij in plaats van de tourlocatie naar het VVV-kantoor(I-Site) waren gereden, waar ze te horen hadden gekregen dat ze te laat waren. Helaas dus geen tour door Hobbiton, maar wel eigenlijk 75$ bespaard! We besloten na een portie Fish & Chips verder te rijden naar de Coromandel regio, het gebied met de mooie stranden. Na een ritje van 2 uur konden we gelukkig nog bij op een camping schuiven, zodat we de volgende dag niet zo ver hoefden te rijden.

De volgende ochtend zijn we van onze camping in Tapu/Tupa, ik weet niet meer welke van de 2 het was, via Coromandel town naar de oostkust gereden, omdat hier de beste stranden zijn. De Coromandel is een klein schiereiland dat vlakbij de grote stad Auckland ligt. Het is vooral voor de lokale bevolking een populaire bestemming, en we snappen wel waarom! Na onderweg veel foto’s te hebben gemaakt was onze eerste stop New Chums Beach. Dit strand was te bereieken via een wandel- en klimtocht van het ene naar het andere strand. Het was een schitterend strand met heel erg mooie golven, waar Freddie, Tim en ik gretig gebruik van maakten. Na hier een uurtje te hebben doorgebracht zijn we doorgegaan naar het plaatsje Hot Water Beach. Tim en Katie waren maar voor 10 dagen in Nieuw-Zeeland waar er ondertussen al 6 van op waren, en er ook nog 2 nodig waren voor Northland, we zaten dus een klein beetje op een schema. Hoewel we hun planning gelukkig nog wel een beetje hebben kunnen afremmen, anders waren we namelijk als een stel Aziaten door de Coromandle heen gestormd om alleen maar foto’s te maken en weer door te racen. Hot Water Beach dus. In deze plaats bevond zich ook de camping voor die nacht, en dit was ook de plaats waar we een paar scheppen hebben gehuurd. Want, zoals jullie waarschijnlijk al hadden geraden, er was een warmwaterbron onder Hot Water Beach. In de periode van 2 uur voor en 2 uur na eb kon je vlakbij de kustlijn een gat graven wat vol zou stromen met heet water. Wij wilden dit uiteraard ook meemaken en begonnen enthousiast te graven. Het bleek alleen niet zo heel makkelijk. De warme bron was in 2 punten verdeeld, waar al heel veel andere mensen hun gat hadden gegraven. Wij hadden dus de eerste paar keer gewoon koud water. We besloten daarom maar om tussen de dampende gaten en de zee in te gaan graven. Dit was achteraf niet zo’n slecht idee. Jullie vragen je namelijk vast af of onze kuil niet vol met zee water zou stromen. Dat was ook het geval, maar dit was juist positief. Het water was namelijk zo ongelofelijk heet dat je je voeten verbrandde. Uiteindelijk konden we iemand anders’ kuil overnemen waardoor we even konden ontspannen. Het leukste deel was echter het graven, dus zijn we daarna maar weer gewoon de zee in gedoken. Die avond hebben we nog even lekker geBBQt en ons weer eens verbaasd over de enorme hoeveelheid sterren die hier te zien is.

’s Ochtends stond de grootste trekpleister van de Coromandel op het programma: Cathedral Cove. Dit is een grot/opening die met een beetje fantasie wel wat weg heeft van een kathedraal. Het is vooral bekend geworden doordat dit een filmlocatie was voor de film the Chronicles of Narnia. Ik snap wel dat ze deze locatie hebben uitgekozen. De rotsen zijn roomkleurig wit, de zee heeft een kleur die ergens tussen groen en blauw in ligt, overal staan bomen en vaak heb je er stralend mooi weer! Ook schijn je er goed te kunnen snorkelen. Maar nadat ik met snorkel en al van de rotsen af was gespoeld vond ik het wel weer mooi geweest en zijn we maar gewoon gaan zwemmen. Ook hier hebben we nog weer lekker even op het strand gelegen, maar helaas moesten we vrij snel weer weg omdat dit de dag was dat Tim en Katie ons alweer gingen verlaten! Ook moesten we nog weer 40 minuten teruglopen naar de parkeerplaats. Dit was geen heel erge straf aangezien ook de wandeltocht er naartoe erg mooi was. Nadat we Tim en Katie hadden uitgezwaaid zijn we naar een I-site gegaan om informatie over de regio op te vragen. Freddie en ik besloten hier dat we de Pinnacles walk wilden gaan doen, een wandeling van 8 uur naar een rotsformatie met een heel mooi uitzicht over de Coromandel. Het beginpunt was helaas aan de westkust dus moesten we het 2 dagen uitstellen.

Ook kregen we de tip van een mevrouw bij de I-site om naar het strand bij Sailors Grave te gaan. Dit was ook weer een strand dat alleen te bereiken was door eerst een halfuur te lopen. Helaas wist ik niet meer zeker of ik de auto op slot had gedaan dus heb ik de helft 2 x gelopen, extra beweging dus! Ook dit strand was weer een plaatje, en aangezien er nu geen tijdsdruk was hebben we hier lekker een uur of 5 gelegen. Hierna zijn we naar de plaats Thames gereden, omdat dit de beste uitvalsbasis was voor de Pinnacles walk. De campingeigenaar raadde ons aan om ’s ochtends om 6 uur al te beginnen, zodat we niet zoveel last van de warmte zouden hebben. Helaas bleek tijdens de BBQ die avond dat er niks van de hele wandeling zou doorgaan. Onze buurvrouw kwam ons namelijk vertellen dat het licht van onze auto nog brandde. Maartje weet zeker dat ze het licht niet aan heeft gehad die dag, en Freddie en ik hebben ook niks gezien, maar toch was de accu leeg! Ik verdenk persoonlijk een van de kinderen van de andere buren die steeds met ogen zo groot als schoteltjes naar onze camper stond te kijken. We hebben nog wel aan de campingeigenaar gevraagd ons te helpen met startkabels, maar dit lukte ook niet. Ook hier werd weer pijnlijk duidelijk hoe weinig ik van auto’s wist. Ik probeerde namelijk de positieve startkabel aan een willekeurige schroef te zetten, wat vonken veroorzaakte. Maar toen de campingeigenaar mijn al schreeuwend wees op de goede plek kwamen er nog steeds vonken vanaf. Achteraf denk ik dat het er ook mee te maken had dat zijn auto al aan was, terwijl de kabels nog niet verbonden waren, maar goed. We hebben die avond de AA gebeld, de plaatselijke ANWB, die ons volgende ochtend om 8 uur zouden komen helpen.

De meneer van de AA was mooi op tijd en hij verbaasde zich erover dat onze accu zo compleet leeg was. Wij waren het helemaal met hem eens en waren vervolgens erg blij dat de auto weer aan ging. Vervolgens even een uurtje gereden om de accu wat op te laden, en toen besloten dat we die dag maar niet zoveel meer zouden ondernemen, het was toch al te laat voor de wandeling. We hebben nog geprobeerd wat in Thames te doen, er zou een vogelspot plek zijn. Dit bleek in de praktijk een houten hut in de modder te zijn, waar hoofdzakelijk meeuwen zaten. Toen zijn we dus een wandeling voor Freddie gaan boeken bij de I-Site en hebben boodschappen gedaan. Hier bleek dat Freddie niet zo vaak in een bus zit, want toen hij na 5 minuten bedacht dat het best wel tochtte, bleek onze zijdeur wagenwijd open te staan. Gelukkig zijn we niks verloren, maar het is vast een komisch gezicht geweest. Omdat het de laatste avond was dat Freddie met ons mee reisde, besloten we dit te vieren door pannenkoeken te bakken!

De volgende ochtend hebben we Freddie naar Auckland gebracht. Dit kwam mooi uit omdat wij op de 22e onze camper moeten inleveren en we ook nog naar Northland, wat ten noorden van Auckland ligt, wilden. Nadat Freddie dolgelukkig met zijn eigen Fordje op het zuiden aanstoof zijn wij op zoek gegaan naar een badpak voor Maartje. We gaan namelijk morgen zwemmen met dolfijnen, en dan is het niet handig als je bikinibroekje na 2 slagen op je enkels hangt. Nadat we hiervoor geslaagd waren zijn we naar het toeristische plaatsje Paihia gereden, waar we nu nog steeds zijn. Onze camping ligt vlak naast een waterval die elke nacht heel mooi verlicht wordt. Ook werden we verrast door een Nederlandse campingeigenaar die ons van alles vroeg over onze reis en de campings die we tot nu toe gehad hebben.

Vandaag zijn we vanuit Paihia naar het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland gereden: Cape Reigna. Dit was een enorme rit die heen-en-terug 6 uur in beslag nam. Ik zal dus niet zo snel meer klagen over die anderhalf uur die nodig is om naar Groningen te rijden. De rit zelf voerde langs een paar erg mooie baaien. Verder was er onderweg niet zo heel veel te zien. Cape Reigna zelf was heel erg mooi. Wederom een azuurblauwe zee en een heel mooi klein vuurtorentje op het uiterste puntje. Cape Reigna is ook een spirituele plek voor de Maori, omdat dit een van de eerste plekken is die hun voorvaders zagen toen ze naar Nieuw-Zeeland kwamen gekanood. Het meest aparte was dat hier 2 zeeën samenkomen: de Tasmanzee en de Stille Oceaan. Dit zorgt voor een constante staande golf. Ook hier komen binnenkort nog foto’s van langs!

Dit is ook waarschijnlijk de laatste blogupdate van deze kant van de wereld! Ik zal hem in Nederland nog even weer updaten met de laatste dagen, waaronder het zwemmen met dolfijnen, en de laatste foto’s!