Wellington, het hete oosten en Taranaki!

We zijn eindelijk op het Noordereiland! Hiermee is ook het laatste deel van onze reis aangebroken. Het was namelijk mooi in drieën verdeeld: Australië, het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland en als laatste dus het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. Onze ferry vertrok om 2 uur ’s middags uit de haven van Picton en we moesten ons al om 1 uur melden omdat we een voertuig bij ons hadden. We stonden om half 2 nog steeds in de rij te wachten, maar tegen onze verwachtingen in vertrok de boot toch echt stipt om 2 uur. De route liep door de beroemde Queen Charlotte Sound. Deze is beroemd omdat er een Great Walk van is gemaakt. Wij zijn hier alleen niet enthousiast genoeg voor… De gemiddelde Great Walk is namelijk 50 tot 60 km en neemt dus meerdere dagen in beslag. Maar goed. Wij voeren dus door dit mooie gebied. Eenmaal uit de Sounds, bevonden we ons in de Cook Strait, die tussen noord en zuid in ligt. Ik had verwacht dat we nog wel een punt zouden hebben waarop we geen land meer zouden zien. Maar al vrij snel kwam het Noordereiland in beeld. Deze kust was wat minder indrukwekkend en ik ben dus ook pas weer gaan kijken toen we de haven van Wellington invoeren.

Wellington is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland en heeft om en nabij de 400.000 inwoners. Dat valt dus best wel mee. Het was ook de eerste stad aan deze kant van de plas, met een prettige sfeer. Vooral de ligging is erg mooi. De stad ligt op en om de heuvels, en om de baai van Wellington heen. Toen we weer aan wal kwamen hebben we niet zoveel gezien en zijn op een camping zo’n 20km van de stad af gaan staan. De volgende dag besloten we om Wellington zelf te gaan verkennen. We hadden veel gelezen over een of andere cable car. Dit bleek een treintje te zijn die je naar de heuvels en de botanische tuinen bracht. Elke stad met een beetje zelfrespect heeft hier ook botanische tuinen. Maartje en ik zijn er echter nog steeds niet achter wat nou het verschil is tussen een normale tuin en een botanische tuin. Het klinkt in ieder geval wel lekker interessant. Ook hebben we voor het eerst aan deze kant van de wereld geshopt! Met kerst heb ik namelijk de knoop van een van mijn korte broeken getrokken. Hij is van de H&M dus ik zocht hier verder niet zoveel achter. Nu was er in Picton nog een knoop van een andere broek gesprongen dus werd het tijd voor een nieuwe broek. En het bleek ook overal opruiming te zijn, dus heb ik met het oog op het mooie weer ook nog een hemd geshopt. We besloten dat we nog een dagje in Wellington wilden doorbrengen, dus gingen we weer naar dezelfde sfeerloze, maar praktische camping.

Het is soms gewoon even afwegen wat campings betreft. We hadden namelijk ook wel in hartje Wellington kunnen staan, maar dan sta je op een parkeerplaats met een stroompunt voor 50$ per nacht. Nu was dat maar 28$ per nacht. Sommige campings maken er helemaal een potje van. Die vragen dan 40$ per nacht en vervolgens ook nog 2$ voor 6 minuten douchen. Dat je je ook afvraagt: waar betaal ik dan voor? Het is namelijk zo dat je, tenzij er staat dat het niet mag, je bijna overal wild mag kamperen in Nieuw-Zeeland. Helaas moet onze camper wat vaker stroom hebben dus moeten wij ongeveer 2 van de 3 dagen naar een camping. Nu hebben wij als echte kinderen van de 21e eeuw ook allebei de nodige apparatuur bij ons ( die ons sinds we hier zijn steeds harder in de steek beginnen te laten! ), dus we vinden dit niet zo erg. Ook betaal je voor stroom vaak maar een dollar of 5 meer per nacht.

Maar nog een dagje in Wellington dus! We waren nu al meer dan 5 weken in Nieuw-Zeeland en hadden nog steeds de nationale mascotte niet gezien: de Kiwi. En nu bedoel ik niet de harige vrucht met de groene binnenkant, maar ik bedoel de loopvogel met de lange snavel. We besloten dus maar om de Wellington Zoo te bezoeken. Hier hadden we geluk want toen we het kiwi verblijf binnen liepen waren ze net bezig met voeren. Kiwi’s zijn dus loopvogels. Ook kwamen we erachter dat het nachtdieren zijn, dat de mannetjes het meest op het ei zitten, dat de kiwi in verhouding tot het lichaam het grootste ei heeft, dat de mannetjes territoriaal zijn en dat ze enorm hard kunnen krijsen! Het zijn erg leuke beestjes om van dichtbij te zien, maar ze zijn ook erg schuw. Als je daar dus nog bij optelt dat het nachtdieren zijn was het dus ook niet zo gek dat we ze niet hadden gezien. Verder hadden ze in de dierentuin natuurlijk nog meer dieren. We hebben otters, chimpansees, zonberen en nog veel meer andere dieren gezien. Ook mochten we nog even meehelpen met giraffes voeren. Ook erg leuk om te doen!

De volgende dag zijn we door de Hutt vallei naar de oostkust gereden. Eerst wilden we dit stuk overslaan maar omdat we al wat eerder naar het noordereiland waren gegaan, kon het toch. Hier kwamen we ineens in contact met de echte zomer! Temperaturen van boven de 30 graden! Gelukkig hadden we geoefend in Australië dus konden we het prima aan. We zijn hier naar een van de meest oostelijke punten van onze reis geweest: Castle Point. Een plek die erg lang door de Maori’s is bewoond en eigenlijk een enorm stuk steen pal aan de kust is. Deze omschrijving doet het niet helemaal eer aan, want het zag er allemaal best mooi uit in het zonnetje. Onderweg hebben we ook nog een bezoekje gebracht aan Stonehenge Aotearoa ( Maori voor Nieuw-Zeeland). Dit is hetzelfde idee als de officiële Stonehenge, alleen precies aangepast voor de locatie, en helemaal afgebouwd, dus niet een hoop met stenen. Eigenlijk is het een enorm soort kalender. Je kon er precies zien of er een zonnewende was, en ook om exact 17 minuten over 12 welk sterrenbeeld er bij dat moment hoorde. Hier leerden we ook dat bijna alle mensen hun verkeerde sterrenbeeld aanhouden! Dit komt omdat de data die hiervoor gebruikt worden corresponderen met hoe het was in het jaar 0. Om een lang verhaal iets korter te maken kwam het er op neer dat veel mensen het sterrenbeeld wat voorafgaat aan dat wat ze volgens de krant hebben, eigenlijk hebben. Mocht iemand hier interesse voor hebben dan hebben Maartje en ik een almanakje waar in staat welk sterrenbeeld je eigenlijk hebt! Ongetwijfeld kon er nog veel meer met deze Stonehenge gemeten worden, maar dat hebben wij allemaal niet meer meegekregen.

De volgende dag zijn we weer terug gereden met een tussenstop in de Hutt vallei en het Kaitoke Regional Park. Hier is namelijk een deel van de Lord of the Rings films opgenomen: Rivendell. De mevrouw bij de i-site zei dat het erg leuk was om te bezoeken. Nadat we eerst een halfuurtje in het park hadden gewandeld kwamen we dus bij de filmlocatie aan. Dit viel alleen een beetje tegen. Dit kwam vooral omdat de vrouw bij de i-site niet volledig was geweest. Dit was namelijk de locatie waar de close ups en de scenes bij de gebouwen waren opgenomen. En aangezien de gebouwen allemaal weer zijn afgebroken na het filmen bleven nu alleen een paar bomen als herkenningspunt over. Maar toch leuk om gezien te hebben!

Vervolgens kwamen we in Wanganui aan. Deze plek, en regio, zijn bekend om de Wanganui rivier. Wij hebben dan ook met onze camper de Wanganui River Road gereden. Dit was een uitzonderlijk mooie route, die zo ongeveer 75 km de loop van de rivier volgt. Het landschap is heel erg heuvelachtig en in sommige kliffen kan je enorme hoeveelheden gefossieleerde schelpen zien! Op de terugweg zagen we in de verte de bekende vulkaan Raupehu en zijn we ook door een heel vreemd glooiend landschap gereden. Hierdoor deden we er wel wat langer over want ons campertje is niet zo goed in tegen de berg op rijden. Zelf denk ik dat het gebied is gevormd door het vulkanisme. Het liet zich ook niet zo goed fotograferen, maar het had wel wat weg van “the Shire” uit Lord of the Rings, maar dan steiler.

Vandaag kwamen zijn we in de Taranaki regio aangekomen. Deze regio is vernoemd naar Mt Taranaki, een schildvulkaan die heel eenzaam het uitzicht hier domineert. We waren dan ook erg blij toen we hem eindelijk inde verte konden zien! Helaas komt er regen aan dus hoe dichterbij we kwamen, hoe minder goed je het kon zien. We zijn weer even langs de i-site gereden en besloten toen dat het wel weer eens tijd werd voor een waterval en dat we het Goblin forest wilden zien. Dit bos dankt zijn naam aan het feit dat de bomen allemaal knoesterig, verwrongen en bedekt met mos zijn. Eerst zijn we even naar Dawson Falls gelopen. Wel weer een mooi watervalletje. Hierna hebben we de Wilkies Pool Looptrack gelopen. Hiervoor moesten we eerst een stuk omhoog ploeteren en kwamen we uit bij een stel poelen die in de loop van een rivier lagen. Hier was het ineens weer een stuk opgeklaard, en na wat klauterwerk konden we zelfs de top van Taranaki weer zien! Natuurlijk snel wat foto’s gemaakt en toen even van het zonnetje genoten. Het voordeel van omhoog lopen is dat je op den duur ook weer naar beneden mag. We waren dus ook vrij snel weer beneden. Toen maar besloten om naar de camping in Opunake te gaan, waar we nu dus zijn.

We zijn waarschijnlijk nog een dag of 2 in deze regio voor we verder gaan naar het centrale stuk: de Taupo regio. Hier zullen we waarschijnlijk Tim en Katie weer zien. En als het lukt zullen we, na 2.5 maand, Freddie weer zien, die hier eergisteren is aangekomen!

Wordt vervolgd.