Tussen meren, gletsjers en terug naar de oostkust

Mijn vorige verhaal eindigde in Te Anau bij het gelijknamige meer. Nadat we onszelf hadden getrakteerd op een keer uit eten zijn we de volgende dag, na het souvenir kopen, op weg gegaan naar Queenstown. Het midden van het zuidereiland bestaat uit het gebergte de zuidelijke Alpen. Net als de Europese Alpen zijn er hier ook veel berg meren. Queenstown ligt ook aan een van deze berg meren. Het is een erg lang en dun meer in de vorm van 2 traptreden. Queenstown ligt ongeveer in het midden en is erg populaire, toeristische plaats. Ook staat het bekend als de hoofdstad van de extreme sporten, ik geloof zelfs dat hier in de buurt het bungee jumpen is uitgevonden. Helaas hebben wij niet zoveel van Queenstown mee gekregen. Jullie raden het vast al maar het regende weer eens. Toch is het hier anders met regen dan in Nederland. Natuurlijk merk je het hier meer, omdat we in zo’n kleine ruimte zitten, maar ik heb het nog nooit zo lang, zo hard zien regenen. We werden wakker in een hoosbui en dat is eigenlijk de hele dag ook niet minder geworden. Gelukkig hadden we hier al over nagedacht en hadden besloten dat we naar de film “The Hobbit” wilden, aangezien die ook hier in Nieuw-Zeeland is opgenomen! Maar nadat we een halfuur door de regen hadden gelopen bleek dat wij niet de enigen waren met dit idee en dat de film was uitverkocht. Al met al hebben we dus voor niks een uur in de regen gelopen. Wel zijn we er op de terugweg achter gekomen dat de brug bij Harihari aan de westkust weer gerepareerd was. Nu hoefden we onze hoofden dus niet te breken over een andere route.

De volgende dag zijn we alsnog naar “The Hobbit” gegaan en zijn hierna verder gereden naar het volgende meer: Lake Wanaka. We hoorden dat er vlakbij Wanaka een erg mooie valley walk in het Mount Aspiring National Park zou zijn. We besloten dus om dit de volgende dag maar eens te gaan bekijken. De volgende ochtend verzekerden de mensen bij het informatiecentrum ons ervan dat het inderdaad een heel mooie wandeling was. Ook zeiden ze dat deze goed te bereiken was, aangezien er die ochtend nog een van de rangers was geweest om de wandeling te beoordelen. Wel vertelden ze ons dat niet de hele weg verhard was en dat er op de route 9 voorden waren, waar de rivier dus gewoon over de weg heen stroomt. Het onverharde deel van de route zou echter goed te doen zijn, zelfs met onze campervan. Nou, die mevrouw had dus geen idee waar ze het over had. Eenmaal aangekomen bij het gravel stuk van de weg bleek dat het vanaf dat punt nog 35 km naar het begin van de wandeling was. We moesten dus die dag 70 km op gravel rijden, wilden we de wandeling doen! We besloten het toch maar te proberen, maar zelfs terwijl we 30 reden hadden we het idee dat onze camper elk moment uit elkaar zou kunnen trillen. Toen we dan ook bij de eerste voorde waren aangekomen besloten we maar terug te gaan en een andere wandeling te doen. We zijn dus naar een klein bergmeertje gelopen en hadden verderop een heel mooi uitzicht over Lake Wanaka. Vervolgens zijn we naar een wat luxere camping gegaan, waar ze zelfs een spa en een sauna hadden! ’s Middags brak zelfs de zon nog even door!

Onze route liep de volgende dag verder naar het noordwesten tussen Lake Wanaka en Lake Hawea. Beide meren waren heel mooi om te zien, maar helaas zagen we alweer enorme muren van wolken voor ons opdoemen, wat betekende dat het mooie weer alweer ten einde was. Gelukkig bleef het de rest van de dag nog even droog zodat we zonder problemen via de Haast Pas de westkust konden bereiken. Onderweg hebben we nog een wandeling gemaakt en 2 watervallen gezien. Ik heb ondertussen zó veel foto’s van watervallen, dat ik waarschijnlijk van de helft niet eens meer weet waar ze gemaakt zijn, en me van de andere helft afvraag waarom ik er zoveel van heb gemaakt. Maar goed, we waren dus eindleijk aan de westkust. Hier bleek dat de verhalen die we hadden gehoord over de Sandflies niet overdreven waren. Sandflies zijn heel kleine zwarte vliegjes die op je gaan zitten en je vervolgens meteen prikken. In tegenstelling tot een muggenbeet voel je dit meteen. Helaas ben je dan al te laat. Ze prikken je vooral graag rond je enkels en laten bulten achter die enorm jeuken. Uit ervaring weten dat zelfs openkrabben niet helpt. Mijn rechter been ziet er nu ook uit alsof ik een enge ziekte heb. Je hebt na een beet de komende 5 dagen enorm veel jeuk waarna het langzamerhand afneemt. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat er veel meer aan de westkust zouden zitten, en we hadden dit zelf al een beetje ondervonden in Milford Sound. Maar er zaten er hier zoveel dat we ’s avonds op de DOC camping maar weer binnen moesten gaan zitten, omdat we anders opgevreten zouden worden.

’s Ochtends werden , hoe kan het ook anders, al vroeg wakker van enorm veel regen en onweer. Onze DOC camping( goedkope overheid camping met compost wc’s) lag aan een meer, waaraan te zien was dat het de hele nacht ook al flink had gehoosd. Helaas hadden we in goed vertrouwen een van onze stoelen buiten laten staan. Nadat we deze in de camper hadden gegooid, en zelf meer nat dan droog achter het stuur kropen zijn we maar naar het noorden richting de Fox gletsjer gereden. Onderweg bleek nog dat zoveel regen ook gevaarlijk kan zijn aangezien we een auto langs de weg zagen liggen, waar het water tot aan de motorkap stond. Ik ben er nog uit de auto te gaan om te kijken of er niemand in zat, maar de auto was gelukkig leeg. In Fox zijn we op de camping gaan staan in afwachting van beter weer. ’s Middags werd het droog maar we hadden alsnog niks aan onze dag aangezien het leek alsof de wolken op de grond waren gevallen. Zicht was ongeveer 50m, we konden dus niks zien van de omgeving en de gletsjers. De volgende ochtend zijn we naar Fox Glacier toe gelopen en hebben het ijs tot op 80m genaderd. Toen zijn we verder gereden richting de Franz-Jozef Glacier. We hadden gehoord dat je hier een mooie wandeling op de gletsjer kon maken. Gek genoeg konden wij alleen maar helikopter trips voor 200 euro pp vinden. Na even navragen bleek dat er in een jaar tijd een enorm stuk van de gletsjer af was gegaan en dat het dus niet meer mogelijk was er redelijk goedkoop op te komen. Die avond zijn we weer terug gereden naar Fox en hebben bij een meer gewandeld waarin je ’s ochtends en ’s avonds heel mooi de weerspiegeling van de bergen kon zien. En eindelijk hadden we geluk, want toen we bij het meer waren aangekomen konden we precies de mooiste bergen in het meer weerspiegeld zien: Mt. Cook en Mt. Tasman. Hierna werden we ook nog getrakteerd op een grandioze zonsondergang dus was de dag toch nog redelijk geslaagd.

We wilden toch nog wat van de Franz-Jozef Glacier zien, dus toen het de volgende ochtend wel helder was hebben we hier nog anderhalf uur gelopen. Het is wel apart om te zien hoe ver de gletsjer in honderd jaar tijd is teruggezakt. Toen hebben we onze weg naar het noorden vervolgd. We hebben nog even het kleine stadje Greymouth aangedaan voordat we het binnenland weer inreden om terug te gaan naar de oostkust. De zuidelijke Alpen worden doorsneden door 3 passen, en wij namen de middelste: Arthur’s Pass. Van horen zeggen wisten we dat dit de mooiste pas was. De nacht hebben we op een DOC in Arthur’s Pass village doorgebracht. Dit is het hoogstgelegen plaatsje van Nieuw-Zeeland, en dat was ook te merken aan het feit dat de temperatuur ’s nachts naar een graad of 5 zakte.

De volgende dag hebben we eerst, voor de afwisseling, 2 watervallen vlakbij het dorpje bekeken. Voor een moesten we zelfs 150 m klimmen. Omdat het de afgelopen tijd zoveel geregend heeft zijn ze gelukkig wel allemaal de moeite waard. Toen we weer op weg waren kwamen we nog een verdwaald kalf op de weg tegen en hebben w een enorm rokende vrachtwagen ingehaald. We hadden al het idee dat er iets niet helemaal goed ging, maar toen we verderop foto’s stonden te maken en hij ons weer inhaalde leek het nog steeds wel redelijk te gaan. Schijn bedriegt blijkbaar nog steeds want 500m verderop ging de vrachtwagen aan de kant en kwam er nu ook rook uit de voorkant. Gelukkig waren er al snel genoeg 2 andere vrachtwagens en een paar auto’s bij om te helpen. Wij zijn dus iets verder gereden om een steenformatie die ook in de Lord of the Rings is gebruikt te bekijken. De vrachtwagen bleek er slechter aan toe dan het leek want toen we weer keken sloegen de vlammen uit het dak. We wisten al dat de chauffeur er uit was gekomen maar het was toch vreemd om daar midden in de rustieke bergen een vrachtwagen in de fik te zien staan. Als mosterd na de maaltijd kwam de brandweer na een halfuur nog met sirenes aanrijden. Wat eigenlijk ook niet zo gek was aangezien het dichtstbijzijnde plaatsje 50 km verderop lag. Wij zijn verder de pas uitgereden en hebben gekampeerd bij mount Somers. Ook hier zijn scenes voor the Lord of the Rings opgenomen.

Toen we vandaag deze locatie echter probeerden te bereiken bleek ook hier weer een gravel pad van slechte kwaliteit te lopen. Aangezien het ook weer eens regende besloten we na een paar foto’s ook maar weer om te draaien. We hebben al tegen elkaar gezegd: als een bezienswaardigheid geen gravelpad heeft is het bijna de moeite niet waard. Het is ook best vreemd dat als je, je bedenkt dat wij eigenlijk bijna niks zouden kunnen zien als we ons aan de regels van onze campervan zouden houden. Hierin staat namelijk dat we niet meer dan 500m op een gravel road mogen. We zijn verder gereden in de regen en besloten om bij een enorm lichtlbauw meer, Lake Tekapo te kamperen. Nu kan onze natgeregende was hopelijk ook nog weer een beetje drogen. Morgen gaan we op weg om mount Cook van deze kant van de bergen te bekijken. Vervolgens leidt onze route naar het noorden. We hopen komende week in Kaikoura walvissen te gaan spotten en hierna hopen we op beter weer in het noordelijke deel van het zuidereiland. Meer volgt!