Eindelijk op Safari!

Weer tijd voor een update vanuit donker Afrika! Zoals ik aan het einde van mijn vorige blog al zei: we zijn al over de helft. Toen bedoelde ik vooral van de stage, maar nu zijn we ook al over de helft van onze reis. Linda en Ilse komen al over 2 weken aan in Dar es Salaam, waarna de reis echt kan beginnen. Het vooruitzicht op de reis is ook de reden dat ik wel een beetje klaar ben met het stagelopen hier, maar dat is natuurlijk niet de enige reden.

Aan het einde van mijn stageperiode in Almelo kon ik mezelf redelijk goed redden in het ziekenhuis. Ik kon zelfstandig patiënten zien en had ook al een idee over de stappen die daarna zouden moeten worden genomen. Eenmaal hier aangekomen bleek dat ik daar hier eigenlijk niet zoveel aan had, vooral vanwege de taalbarrière. Voor mijn gevoel ben ik wat dat betreft 2 jaar terug in de tijd gegaan, naar mijn eerste coschappen, waarbij je er eigenlijk ook maar gewoon een beetje bij staat. Want weet jij veel. Dat gevoel heb ik hier ook regelmatig, vooral wanneer ze tijdens het visite met elkaar overleggen in het Swahili, waarna ik soms nog even een samenvatting in het Engels krijg over wat er is besproken. Ook is het een beetje vermoeiend om wel op te blijven letten wat ze zeggen, ondanks dat je ze niet verstaat, zodat je in ieder geval in de gaten hebt wanneer ze je wel iets vragen.

Verder irriteer ik me ook wel eens aan het grote verschil met Nederland wat professionaliteit betreft. Wij leren veel over het nauwkeurig omgaan met zaken als antibiotica en hygiëne. In Nederland worden operatiecomplexen gesloten omdat er bijvoorbeeld een vlieg binnen wordt gevonden. Als ik als coassistent me net heb gewassen en in een steriel pak heb gehesen en vervolgens mijn handen onder de hoogte van mijn riem laat zakken dan mag ik alles nog een keer overdoen, omdat ik dan niet meer steriel ben. Dat soort zaken bestaan hier niet. Iedereen krijgt gewoon allemaal dezelfde antibiotica, ook als ze het eigenlijk niet nodig hebben. Nu ben ik het ook wel met de artsen eens dat als je maar lang genoeg in het ziekenhuis ligt je vanzelf wel ziek wordt, maar toch vind ik dat ze er wel wat nauwkeuriger mee om mogen gaan. En helemaal wat betreft hygiëne. Ze doen hier natuurlijk alles wat ze kunnen met de kennis en de middelen die ze hier hebben, maar het voelt zo enorm tegenstrijdig met Nederland.

Door dit alles heb ik dus ook al wel ongeveer een week het gevoel dat ik wel ben uitgeleerd hier. Ik zie veel nieuwe dingen, die goed zijn om eens te zien: eindstadium AIDS en mensen die letterlijk krom in bed liggen van de TBC. Maar ook daar is het nieuwe op den duur vanaf en gelukkig zien we dit soort zaken in Nederland bijna niet meer. De kinderafdeling was wel een beetje een uitzondering op dit alles. Ik had het gevoel dat de mensen die hier werkten in ieder geval wat eer uit hun werk proberen te behalen en ik vind ook dat de afdeling goed draait. Hier heb ik dus ook 3 weken gezeten en heb ook veel van de mensen geleerd, ik denk dat ik er ook in Nederland nog wel wat aan zal hebben.

Maar helaas ben ik nu dus weer van afdeling gewisseld. Ondanks dat ik het dus echt naar mijn zin had en ik steeds meer kon doen, was het voor mijn gevoel toch wel tijd om door te schuiven. Ik heb nu net mijn eerste dagen op de gynaecologie erop zitten en dat is meteen weer andere koek. Veel vrouwen met bloedverlies, pijn en alle andere kwalen die bij de zwangerschap horen. Vanochtend werd bij de overdracht verteld dat er gisteren 27 baby’s zijn geboren. Het lijkt haat of ze productie aan het draaien zijn! Ook hier liggen de vrouwen soms weer met zijn 2en in bed en helaas zien we ook elke dag nieuwe gevallen van verkrachting of vrouwen die uit wanhoop dat ze geen zoon kunnen krijgen zelfmoord proberen te plegen. Vooral op deze laatste patiënte werd erg vreemd en lacherig gereageerd. Ons werd dus verteld dat ze ruzie gehad had met haar man omdat die graag zoons wilde en zij alleen maar dochters baarde. Ze besloot hierop om al haar medicatie tegelijk in te nemen. Helaas, of gelukkig, bleek het te gaan om ijzertabletten, waarmee het gewoonweg niet mogelijk is om jezelf van het leven te beroven. Toen ons dit werd uitgelegd waren de 20 verpleegkundigen in opleiding en de artsen hardop aan het lachen, terwijl de vrouw op bed zich zat te verbijten. Soms heb ik het gevoel dat ik Tanzanianen een klein beetje begin te begrijpen, maar op momenten als deze ben ik al snel weer totaal het spoor bijster.

Zoals ik al zei zit mijn tijd in het ziekenhuis er al bijna weer op. Morgen gaan we samen met Afra naar het enige psychiatrische ziekenhuis van Tanzania. Dan heb ik volgende week nog een aantal dagen gynaecologie en gaan we nog proberen of we mee op outreach kunnen om kinderen in nabijgelegen dorpjes te vaccineren.

Ik ben ondertussen trouwens ook eindelijk overgestapt naar het dragen van een lange broek in het ziekenhuis. Nu is het in Nederland natuurlijk geen porem om een korte broek te dragen, maar in Nederland hebben we ook een CT scan en is het geen 30 graden in de schaduw over het algemeen. En ik moet ook zeggen dat niemand me er echt op had aangesproken, tot een van de verpleegkundigen zei dat ik erbij liep alsof ik in de slaapkamer hoorde. Ik vraag me nog steeds af of ze nu wel of niet bedoelde dat ik een prostituee was. En achteraf kan ik ook zeggen, het maakt eigenlijk ook niet uit want heet is het toch wel.

In onze laatste week op de kinder maakten we ook mee hoe het er aan toe gaat als de interns van afdeling wisselen. In het diepe gooien dekt de lading eigenlijk niet eens. Het is meer alsof je na een theoretische zwemles in open zee wordt gegooid. Ze moeten gewoon beginnen op de nieuwe afdelingen, hebben in een diep verleden wat over de kindergeneeskunde geleerd en moeten dat nu in de praktijk gaan brengen. Als klap op de vuurpijl mogen ze dan ook meteen die nacht in hun eentje nachtdienst doen, waarbij soms ook erg zieke kinderen uit de verloskamers komen. Om dit alles te verzachten was er nog wel een soort van stoomcursus van 1.5 uur. Ik ben blij dat wij toch iets meer beschermd worden opgeleid.

Na deze klaagzang moet ik natuurlijk ook nog vertellen over de leuke dingen. En die zijn er genoeg. Onze dagen zijn ook maar kort in het ziekenhuis. Vaak beginnen we om half 8 en zijn we uiterlijk om 2 uur maar vaak al eerder klaar. Dus er is genoeg tijd om leuke dingen te doen, lekker in de zon te zitten en aan het zwembad te liggen! Daarnaast snoepen we er ook nog genoeg dagen af met onze tripjes en ziekte dagen. Zo heb ik een dag gehad dat ik een dag niet ging om aan mijn onderzoek te werken, terwijl ik zei dat ik buikgriep had. Ironisch genoeg had ik de volgende dag mijn darmen op hol, dus was ik nog een extra dag thuis.

Ons meest recente tripje was verreweg het mooiste! We hadden besloten om met zijn 3en voor het eerst op Safari te gaan. Zoals jullie misschien wel weten staat Tanzania bekend om de grote keuze aan Safari parken en Lise en ik hadden al gepland om samen met Linda en Ilse naar een van de bekendste parken in Afrika te gaan: Serengeti National Park. Dit vonden we nog veel te ver weg en we hoorden van Ronald en Elias veel goede dingen over een park hier dichtbij in de buurt: Ruaha National Park. Ook hoorde ik van een arts-assistent die eerder in Dodoma is geweest dat zij Ruaha het mooiste park van Tanzania vond. Ronald en Elias hadden een goed adresje waar we dit konden doen dus de keuze was gemaakt: we namen een vrijdag en maandag vrij voor het reizen en zouden een 2 daagse safari doen in het grootste park van Tanzania! Ruaha dankt haar naam aan de grote Ruaha rivier die door dit park loopt en het staat bekend om de vogels en de grote populatie olifanten. Het ligt midden in Tanzania, een paar uur ten zuiden van Dodoma. In tegenstelling tot de meer populaire parken als Serengeti, is Ruaha nog een geheim waar je bijna geen andere toeristen tegenkomt. In onze 24 uur in het park zijn we dus ook maar 2 andere auto’s tegen gekomen.

Maar goed, onze reis begon natuurlijk op het busstation van Dodoma. We vertrokken rond half 12 met de Bajaji (een soort van tuk-tuk) naar het busstation om de bus naar Iringa te pakken. Neema, de secretaresse van camp Holland, had voor ons uitgezocht dat we rond half 1 met een coaster bus konden. Onze vaste busmaatschappij hier is Shabiby ging maar er ging helaas maar 1 bus per dag naar Iringa en die vertrok al om half 7, veel te vroeg natuurlijk! We waren dus blij met het alternatief, hoewel Neema wel al had gezegd dat de reis in deze coaster bussen wat langer kon duren omdat ze vaker stoppen om mensen op te pikken. En gelijk heeft ze gekregen! Volgens google maps duurde de reis ongeveer 4 uur, al met al waren we ‘s avonds pas om half 8 in ons hostel. Dit kwam onder andere omdat de bus 3 kwartier langer op het station heeft gestaan om nog extra mensen mee te krijgen. Daarna hebben ze nog een stuk erg langzaam gereden, in de hoop onderweg nog wat mensen op te pikken. De reis op zich was al best een belevenis. Het was een soort van kleine touringcar, waarbij in het gangpad een soort klapstoel kon worden gemaakt, waardoor je met zijn 5en op een rij zat. Onderweg moesten er de hele tijd mensen in en uit de bus en die moesten dus ook de hele tijd over elkaar heen klimmen. Halverwege de reis kwamen we langs het Mtera stuwmeer, waar de grootste waterkrachtcentrale van Tanzania staat. In dit meer zit ook vis, dus natuurlijk kwamen er 3 vrouwen met schalen gegrilde vis in de bus. Ik denk dat die vis al een aantal dagen oud was, zo rook hij tenminste wel, dus we hebben ons hier maar niet aan gewaagd. Bram kreeg nog even op zijn donder omdat hij een foto van de vrouwen had gemaakt. Het ging niet om de vrouwen, maar we waren dus vlakbij de waterkrachtcentrale waar je natuurlijk geen foto’s van mag maken. Het was ook wel dom van ons want waterkrachtcentrales zijn natuurlijk super bijzonder en erg geheim… Gelukkig bleef het bij een waarschuwing. Na de dam kropen we voor ons gevoel naar Iringa om daar na een reis van ongeveer 6 uur in de stromende regen aan te komen. We namen snel een taxi naar ons hostel, waar we en lauw ontvangst van een Amerikaan kregen. Gelukkig konden we snel nog wat eten halen in een naburige BBQ hut, waarna we maar vroeg op bed zijn gegaan. De volgende ochtend kwam Joseph, de eigenaar van Rasta Safari, ons om half 8 al ophalen!

Naïeve Hollanders die wij zijn, zaten natuurlijk al om 10 voor half 8 klaar, maar voor Tanzaniaanse begrippen was hij keurig op tijd: 10 voor 8 toeterde een auto voor de poort. De moed zakte ons al een beetje in de schoenen want het regende nog steeds gestaag door. Joseph verzekerde ons dat het in Ruaha veel beter weer zou zijn… We gingen eerst nog even naar de markt voor wat eten en om ontbijt voor ons te regelen. We hebben chapatti gegeten, van Mama Chapatti. Chapatti is een soort pannenkoek, maar dan zonder eieren en melk, het klinkt niet zo lekker maar het is best wel prima. Daarna begon de rit naar de poort van Ruaha, waar we zo’n 2 uur over deden. Eerst kwamen we langs een aantal dorpjes, maar er zat steeds meer ruimte tussen. Net voordat we bij het park waren zagen we dan eindelijk de eerste dieren! We zagen eerst 2 bavianen (RAFIKI!!) en daarna een groepje giraffen. Bij de poort moesten we meteen betalen en vanaf hoorden we dat we vanaf dat moment exact 24 uur in het park hadden. Ik dacht nog heel naïef dat er een hek of iets om het park zou staan, maar er is een strook met bomen weg gehakt en daaraan kun je zien dat je in het park bent. We reden rustig het park in en zagen na een minuut of 10 de eerste wilde dieren: een groep impala’s. Na deze uitvoerig op de foto te hebben gezet zagen we al snel het volgende fotomodel: een giraffe. Daarna reden we een stuk en zagen we voor het eerst de rivier. Gelukkig had het een paar dagen ervoor nog geregend dus er stond water in de rivier. Na een minuut of 5 zagen we ineens een groep stenen en wat boomstammen bewegen en toen bleek dat ook hier veel wildlife zat: nijlpaarden en een stel krokodillen. Na een stukje rijden kwamen we ineens langs de kant van de weg een olifant tegen. Wat een geweldig machtig beest. Het was een mannetje, dat erg nieuwsgierig was naar onze auto. Toen hij ons een beetje begon uit te daten zetten de guides de auto weer aan en koos hij eieren voor zijn geld. Hierna reden we door naar de plek waar we die avond zouden slapen. Eerst zouden we gaan kamperen, maar daar bleek het te slecht weer voor. Daarom hadden we een hutje/lodge met redelijk comfortabele bedden en klamboes, met een groep nijlpaarden en de rivier als achtertuin. Na hier te hebben geluncht gingen we verder voor nog een game drive. We zagen olifanten badderen in de rivier, hele hordes impala’s, een stel struisvogels, wrattenzwijnen (Pumba!) en eigenlijk ook bijna de gehele cast van de Lion King. Behalve de hoofdrolspelers zelf: geen leeuwen. We sloten de game drive af met een glas wijn bij zonsondergang. Wat een zwaar leven hier toch in Afrika! Die nacht bleek dat ik geluk had want ik had de enige klamboe die wel om mijn bed heen paste. Bram had minder geluk en die moest slapen onder 2 klamboes en heeft zo ongeveer gedoucht met deet. De volgende ochtend gingen we vroeg weg, en ontbijtten onderweg langs de rivier. We hebben die ochtend nog veel andere dieren gezien, maar helaas konden we de leeuwen niet vinden. Wel kregen we aan het einde nog een mooi shot: er stond een enorme giraffe midden op de weg toen we naar de poort reden en hij ging gewoon niet aan de kant. Enorm mooie plaatjes van een geweldig beest! Toen we het park weer uit gingen bleek dat we nog 2 minuten over hadden, of anders hadden we weer bij moeten betalen… Gelukkig is het daar niet van gekomen. Daarna weer terug gereden naar Iringa. We hebben daar ‘s avonds de lekkerste hamburger sinds tijden gehad, waarna we bekaf maar voldaan ons bedje weer in konden.

Maandag hadden we uitgetrokken voor de reis terug naar Dodoma. We besloten op de bonnefooi naar het busstation te lopen, nadat we het lekkerste ontbijt van Tanzania bij Neema’s Crafts guesthouse hadden gegeten. Super lekker broodje bacon gehad! Onderweg werden Lise en ik bijna geschept door een een Tanzaniaan zonder verkeersinzicht. We liepen gewoon op de stoep en blijkbaar dacht hij dat hij wel even over ons heen kon rijden. Gelukkig heeft Lise supersnelle reflexen en ging het net goed. We konden voor een prikkie met onze vaste bus, de Shabiby, terug. Op de heenweg hadden we al met samengeknepen billen in de bus gezeten toen we over de haarspeldbochten naar boven reden, dus we waren blij dat we met Shabiby terug gingen want ze staan bekend om hun nette rijgedrag… Ik denk dat de chauffeur die dag haast had of zo want we gingen met een noodvaart weer naar beneden. Gelukkig duurde de reis hierdoor wel maar 4 uur en waren we dus mooi weer op tijd in Dodoma.

Safari in Ruaha was ontzettend mooi en we hebben veel verschillende dieren gezien en op de foto gezet. Ook het landschap was schitterend. Mochten jullie je ooit in Tanzania bevinden, ga dan zeker naar Ruaha! Het is moeilijk om zo iet smoois op de foto te zetten, maar we hebben het toch geprobeerd. Ik heb een kleine selectie gemaakt, de rest komt terug in mijn foto album!