Kilimountain

Mijn vorige verhaal eindigde ik met de komst van Bram. Hij is ondertussen goed gesettled. Helaas moest hij wel tot en met donderdag wachten tot zijn koffers er waren, maar we horen ook wel eens verhalen van dat het nóg langer duurt. Helaas begon voor ons de werk week weer die maandag. Maar er deed zich een onverwacht probleem voor: regen. Nu hadden we in onze week al regen gehad die hard genoeg was om de halve stad zonder stroom te laten, maar Dodoma ligt in een woestijnachtig gebied, dus we gingen er niet vanuit dat we het nog veel vaker zouden zien. Dat hadden we dus mis. Nu zijn we in Nederland natuurlijk prima gewend aan regen, maar Afrika is niet gebouwd op regen. De ‘straat’ (lees het zandpad/de rivierbedding) naar ons huis is meteen heel slecht begaanbaar als het regent. Daarnaast is dus de helft van de wegen in Dodoma onverhard, wat er dus voor zorgt dat de halve stad verandert in een modderpoel. Als het regent lukt het ons dus gewoonweg niet om droog en schoon in het ziekenhuis te komen. We hebben beide een mountainbike zonder spatbord, dus dat zorgt voor mooie bruine modder sporen op je rug. Na ongeveer een uur te hebben getwijfeld besloten we toch maar om niet naar het ziekenhuis te gaan. Was ook leuker voor Bram toch? Die hebben we dus maar meteen meegenomen voor een toer door Dodoma, ook meteen met een vuurdoop op de markt. We hoorden ook dat maandag waarschijnlijk niet onze enige vrije dag zou worden, aangezien het op donderdag Zanzibar Independence day zou zijn. Goed nieuws op een regenachtige maandag!

Door onze afwezigheid op maandag, was het extra zwaar om weer naar het ziekenhuis te gaan op dinsdag. Ik had besloten om nu ook eens naar de vrouwenafdeling te gaan. Lise was hier ook nog, dus het was wel weer even fijn om met zijn tweëen te zijn. Helaas overleed er die dag wel weer een patiënt op de afdeling. In Nederland had ze het waarschijnlijk nog wat langer vol kunnen houden, maar hier is geen dialyse en kunnen mensen het ook niet betalen. Nu zagen we wel voor het eerst emotie bij de familie van de vrouw. Het blijft echt raar om te zien hoe mensen hier met hun emoties omgaan. Later die dag hoorden we namelijk gekke geluiden van een andere afdeling komen. We hoorden een enorm hoog gegil, alsof iemand net had gehoord dat ze alles had verloren. Vervolgens werden er ook een aantal mensen weggedragen. Wij stonden gelukkig niet als enige ramptoeristen van een afstandje te kijken, dus zo gewoon is het hier ook weer niet! We weten nog steeds niet wat er aan de hand was, maar het zag er enorm dramatisch uit! De volgende dag ging Lise weer terug naar de mannenafdeling. Ik had die dag juist mazzel dat er een extra intern was, dus was ik om 1 uur al klaar. De rest van de dag was ook leuk, ik kon veel meedenken en heb het idee dat mijn kennis nog wel wat heeft kunnen bijdragen. Helaas verliep de dag voor Lise wat trager, maar gelukkig hadden we in de avond een etentje gepland bij Leon d’Africano, onze meest favoriete pizzeria in heel Afrika. Toen we terugkwamen had Bram dus eindelijk zijn koffers en hadden wij koude pizza voor hem. Iedereen blij.

Donderdag waren we vrij (of we vrij waren weten we niet helemaal zeker, de dag ervoor had de Dragon iets gezegd over een vrije dag en dat dokters altijd moeten werken, maar ze zei de helft in het Swahili. En zoals natuurlijk PIJNLIJK duidelijk was geworden, spreken wij geen Swahili) omdat het Zanzibar Independence day was. Tanzania is een federale staat, bestaande uit 2 staten: het vaste land en de eilandengroep Zanzibar. Het vaste land is in 1961 onafhankelijk geworden van Engeland, in 1963 werd Zanzibar vervolgens onafhankelijk van Oman, wat dus gevierd werd met een vrije dag! We konden lekker uitslapen, wat inhield dat ik gewoon net als elke dag om half 6 wakker werd door de zoete geluiden van de schorre haan en het geblaf van de honden. Afra nam ons in de loop van de ochtend mee naar de kleding markt. Er is hier dus een markt, waarop allemaal tweedehands kleding wordt verkocht. Dit is dus het beste deel van wat er allemaal in Europa en Amerika wordt ingezameld. Ik moet zeggen, er was eigenlijk best wel veel keuze en gelukkig was er ook eerstehands ondergoed :). Daarna ook ons eerste terrasje gepakt, ook erg fijn, hoewel we wel de bitterballen wel enorm misten. Er waren gefrituurde vissenkoppen, maar die hebben we maar laten staan… Die avond zijn we weer authentiek Tanzaniaans gaan eten bij Free Point, voor Bram dus de eerste keer dat hij Chipsi Majay kon eten. Afra had ons hier uitgenodigd om de andere wazungu (meervoud van mzungu) te leren kennen, al met al een leuke avond. We hoorden later dat sommige van het tot in de vroege uurtjes zijn doorgegaan, helaas moesten wij de volgende dag weer relatief vroeg op. We hadden besloten om niet meer opnieuw naar de administratieve bespreking te gaan, dus konden waren we om 9 uur weer bij de zaal. De visite verliep mooi vlot, dus het weekend kon op tijd beginnen! Het gebrek aan vlees begon me toch wel een beetje te irriteren. Daarom besloten we dat het tijd was voor een van mijn gouden oude recepten: pasta knakworst. In Australië was het vlees na een tijdje gewoonweg te duur, dus vervingen we het maar met knakworst en ei. Het kostte enige overtuigingskracht, maar uiteindelijk vonden Lise en Bram het ook wel lekker.

Op zaterdag hadden we iets actiefs gepland: het beklimmen van de heuvel achter de compound. In en om Dodoma liggen een aantal rotsformaties, de bekendste is Lion’s Rock. Als ik de Lonely Planet moet geloven is het uitzicht hier vanaf ook de moeite waard. Helaas heeft de premier een tijdje geleden besloten dat hij hier een huis op wil bouwen en dus is de hele berg afgesloten. Daarom dan maar de heuvel in onze achtertuin, door ons tot Kilimountain gedoopt! Eerst hadden we een fietstocht door het mulle zand en de sloppenwijken van Dodoma. Vervolgens bleek er een weg naar de top van de heuvel te lopen, dit hadden we ook wel kunnen verwachten aangezien er een aantal telefoonmasten bovenop staan. De klim viel dus enorm mee. We hadden een mooi uitzicht over de omgeving en hebben veel foto’s gemaakt. Na een uur of 4 waren we weer terug op de compound, daar bleek dat Lise een foto van een salamander had gemaakt met de camera van haar vader, die zomaar in de National Geographic zou kunnen! Toen we eindelijk weer een beetje waren afgekoeld van onze klim ontmoetten we Annet, een van de voorgangers van Afra, die nu nog bijna jaarlijks terugkomt naar Dodoma. Zij had het idee om de volgende ochtend naar de kerk te gaan. We waren eigenlijk best wel benieuwd, dus daar ging onze laatste ochtend uitslapen. Dodoma heeft meerdere kerken en moskeeën en wij gingen naar de anglicaanse kerk, omdat hier een dienst in het Engels zou zijn. Er hing een beamer en er was een soort van improvisatie koortje. Na ongeveer 10 minuten nodigde de voorganger de visitors uit om zich voor te stellen. Het duurde even voor we doorhadden dat hij natuurlijk die 5 witte mensen op bank 13b bedoelde! We gingen staan en moesten 1 voor 1 vertellen hoe we heetten en wat we in het dagelijks leven deden. Voor de rest werden we er gelukkig niet meer bij betrokken. Daarnaast was er nog een prettige verrassing: er was een gospel koor te gast, ze zongen een aantal liedjes in het Swahili en zongen zelfs nog een mooi stukje van het Halleluja. Het was niet het type koor wat je bijvoorbeeld in sister act ziet, maar het was mooi voor de beleving. Volgens Afra moeten we ook nog een keer mee naar de kleinere kerk, waar alles in het Swahili is, dan mogen we op de trom slaan. Omdat het onverminderd heet blijft besloten we om maar weer te gaan zwemmen in het Dodoma hotel. Ook nu leken de kinderen een wedstrijd te doen wie het meeste water uit het zwembad kon zwemmen. We lieten ons echter niet van ons stuk brengen en hebben relaxed kunnen afkoelen. Die avond besloot Bram om zijn kook kunsten te demonstreren. Hij maakte een lekker vegetarisch gerecht met bonen en rijst. Helaas hebben we toen ook geleerd dat als je verse bonen koopt je deze eerst 2 uur lang moet koken, en niet rauw in de saus moet gooien. Na een uur wachten was het eigenlijk best wel goed te doen. Zo leer je nog eens wat. Eigenlijk zijn we best wel op een goede culinaire toer hier in Tanzania. Onze oude vertrouwde pakjes zijn natuurlijk niet beschikbaar hier, dus moeten we zelf met kruiden in de weer. We hebben ons zelfs 2x gewaagd aan brood bakken. De eerste was een beetje klein, maar nog steeds erg lekker. De 2e was echt een succes, wat we misschien in Nederland nog wel weer gaan voortzetten!

Gisteren besloten Lise en ik dat het tijd was voor een andere afdeling. Lise ging naar de chirurgie, waar ze meteen werd geconfronteerd met de meest verschrikkelijke wonden. Ik besloot om naar de kinderafdeling te gaan. Kinderafdeling wordt trouwens wel heel nauw genomen hier, want alles vanaf 6 jaar gaat naar de normale afdelingen. Ze hebben hier een iets andere structuur dan bij de interne, ‘s ochtends is er wel gewoon de visite, maar in de middag is er een soort van inloop spreekuur en komen ook alle pasgeboren baby’s van de gynaecologie op de afdeling. Meteen al veel ondervoede kindjes gezien en een aantal met brandwonden, daarnaast ook de wat normale problematiek van een kinderafdeling: te vroeg geboren kinderen, pasgeborenen met koorts en kinderen die niet goed willen drinken bij hun moeder. Wat ik ook leuk vond om te merken: kinderverpleegkundigen zijn over de hele wereld hetzelfde: (voornamelijk) doortastende vrouwen die zich absoluut niet de kaas van het brood lieten vreten. In de avond besloten we Hollandse pot te gaan eten: gebakken aardappels, zoals mama ze ook maakt. Het was heerlijk en zeker voor herhaling vatbaar.

Vandaag was denk ik de leukste dag in de kliniek tot nu toe. Ik kwam iets te laat aan voor de overdracht. Aan het einde vroeg een van de oudere dokters me wie ik was en wat ik kwam doen. Toen ik uitleg had gegeven zei hij me dat ik vooral zoveel mogelijk dingen moest gaan zien die ik niet in Nederland kon zien. De rest van de dag heeft hij een beetje in de gaten gehouden of ik nog wel nieuwe patiënten zag, erg leuk! Ik liep in de ochtend visite mee met een van de interns, na de visite heeft hij me een tijdje wat verteld over veel voorkomende ziektebeelden zoals sikkelcelanemie. In de middag hebben we samen nog 3 patiënten opgenomen, ik heb weer het idee dat ik wat heb geleerd!

De komende weken zal ik nog op de kinderafdeling blijven. Ik ben benieuwd wat ik allemaal nog ga tegenkomen. Komend weekend gaan we hiken met Ronald en Elias, die op dit moment een tropen coschap lopen in Mikumi, wat hier redelijk in de buurt ligt ( zo’n 6 tot 8 uur rijden ). Wordt vervolgd!